There is nothing to achieve. Only to live.

Deze zin kwam ik tegen in de nieuwsbrief van zenmaster Edel Maex. Ik schreef hem op in mijn aanteken boekje. Wu wei, doen door niet te doen, zeggen ze in de tao. Je daar als westerling kunnen aan overgeven is een hele uitdaging. Ik probeer het al een paar jaar maar blijf ook geconfronteerd met het "ik heb het gemaakt, zie mijn carrière, ..." prestatie maatschappij gedoe.

Ik doe niks of heel weinig in een dag. Zo lijkt het toch. Maar zorgen voor je gezin, je huis, je omgeving ... dat wordt niet gewaardeerd, vaak uitbesteed ook. Moest ik bij een verre stam in het Amazone woud leven dan zou dat gewoon ok zijn. Gewoon leven zonder meer. 

Stilte, ruimte, leegte, niets doen ... en het leven zich laten ontplooien. Ik merk wel vaak op dat door die lege agenda, die vele ruimte het leven zich als vanzelf openbaart. Heel veel synchroniciteit, dingen die zonder te zoeken op mijn pad komen. Wij mensen willen alles sturen, plannen, controleren, weten.

Gewoon zijn, God schiep de dag en ik kruip er door zegden ze vroeger bij ons thuis. Het zorgeloos leven in het nu.